Als niet-zingend koorlid zit ik in het publiek, vooraan in de zaal met mijn knieën bijna tegen het podium. Ik ben ook aanwezig als trotse moeder van een dochter die voor het laatste jaar in het Groninger Kinder- en Jeugdkoor meezingt met de Matthäus Passion. Als ik me uitrek tijdens het openingskoor zie ik net over de benen van de fluitiste heen, de concentratie op haar gezicht.

Mooi en ook vreemd om mijn eigen koorleden daar te zien staan, een delegatie voor dit tweejaarlijkse evenement. Ik sluit mijn ogen; beeld leidt me af van hetgeen mijn oren binnendringt. Heerlijk om me urenlang te laten overspoelen door deze rijkdom.

Het deel voor de pauze eindigt in een aarzelend applaus, dat met enig ongemak wordt ontvangen. Als publiek wil je ook van je laten horen. (En de kinderen missen na afloop van het concert immers het applaus…)

Na de pauze voegt mijn dochter zich bij mij en verhuizen we naar het balkon, waar we prachtig overzicht over alle zangers en musici hebben. Op deze hoogte mengen de klanken beter! Ze legt haar hoofd op mijn schouder wanneer de aria ‘Erbarme dich’ opklinkt. De mezzo-sopraan vertolkt de aria met zo’n natuurlijk gemak en bescheidenheid. De grote zaal van de Oosterpoort vult zich met intimiteit. Ik ben ontroerd.

Het is een muzikale belevenis met een indrukwekkend verhaal, een avond in een goede traditie van vele jaren. Na het slotkoor weet Geert-Jan van Beijeren een passende stilte te scheppen.

Het applaus is lang, voor een prachtige uitvoering.

Mirjam van Vliet
koorlid-in-de-zaal